=> Yazının Bir Önceki Kısmını Okumak İçin Tıkla
Bir çığırtı kopararak elimdeki tüm taşları fırlattım havaya ve gülünçtür ki kendi bu kez siperlerimize doğru hücuma geçtik. Ortalığı dağıtan bu düşman askeri, kendi yıkılmaz ''Doğal'' siperine sırtına yediği bir kaç taşla beraber atlayıp gözden kayboldu hemencecik. Ama giderken de boş durmayıp bize verdiği zararı kat kat artıracak bir kaç manevra da yapmayı unutmadı. En son baştaki askerime siperini koruması için emir vermiştim ama dinlememişti işte.
Harita6: Kum Düzünü Geri Alma Mücadelesi. Bu an, olmadık yerde olmadık mevziler almamıza neden olmuş ve cephemizde bir süre devam edecek olan çöküş ve panik havasını yaratmıştı. Benim Kuvvetim Hem Saldırı Hem Savunma Yapıyor.
Kum Düzü tepesini geri almıştık...
Hemen yıkılan kuyularımıza geçip savaş durumunu sürdürdük. Bu sırada düşman çoktan yeni saldırı düzenini almış ve bizim cephemizdeki karmaşayı fırsat bilip her yönden saldırıya geçmişti. Tanrım! Savaşın bu noktasında yenilecekmiydik yoksa?
Ya askerlerimin yıkılan siperleri nedeniyle moralleri olduğundan fazla bozulmuşsa, ya siperlerimiz hasar gördüğünden savunma durumunu bir türlü alamazsak, cephanemizde azalmış!!!...Düşmanın sığınağı yıkılmaz doğal uçurum nasılsa! Buraları bırakıp kaçmaya başlarsak bunun utancını nasıl kaldıracağım ben? Hayır! Böyle bir şey asla olmayacak! Sonuna kadar Direneceğiz!
-HAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!
Siperlerimizi, savaş sürerken zar zor da olsa onarmayı başarmıştık. Hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak olsalar da bize yeterlerdi. En azından benim siperime ulaşacak kadar sokulamamıştı düşman. Bu da beni biraz olsun sevindirdi.
Son olarak düşman hattımıza girerken ve çıkarken ön savunma hattımızı oluşturan diktiğimiz çapraz korkuluk sopalarını ve küçük kaldırım taşı duvarlarımızı da yıkmıştı ama, bunları onaracak kadar siperin dışına çıkamadık ve zaman da kaybetmek istemedik. Çocuk sırtına o kadar taş yediği halde, kaçarken yıkmasaydı ne çıkardı şu duvarcıkları!...
Tüm bu hareketler sırasında savaşın başında depoladığımız bombalarda tükenme noktasına gelmiş ve son olarak ta düşman grubunun siperlerimize yaptığı ufak çaplı hasarda dağılıp gitmişlerdi. Kendimizi savunmamız ve sonrasında saldırıya geçmemiz için mutlaka cephane toplamalıydık. Son dakikalarda gördüm ki yanımızda yöremizde ne varsa fırlatmaya başlamışız. Siper kazdığımız sopalar ve havada ufak duman bulutları bırakarak ilerleyen kumlar...
Tükenen cephanemizin durumu hakkındaki bilgiyi, en son siperdeki arkadaşa hemen ilettim ve o da gönüllü olarak bomba toplamaya çıktı. Ama bundan önce kendimizi yeni cephane gelesiye kadar biraz olsun idare etmek için, önce ben yerimi bırakıp biraz taş topladım ve arkadaşlara verip yerime geçtim.
Bomba toplamak savaş alanında yapılan en zor işlerden birisiydi. Bir yandan taş arıyorsunuz, bir yandan gelen taşları savuşturmaya çalışıyorsunuz, arada bir de kendi topladığınız taşları karşı tarfa savurup topladıklarınızın azalmasına neden oluyorsunuz. Bunları herkese dağıtmakta apayrı bir zorluktu. Karşı taraf yaptığımız her hareketi izleyip bize nefes aldırmamaya çalışıyordu.
-Bombaları bittiiii! Saldırıııııeeeeaaaıııın!, Bomba toplamalarına izin vermeyiiiiğğiiiinn!, Zafer biziiiim!
''Çat, çut, küt pata, güm!''
+Gelin bakalım! bombamız yoksa kumumuz sopalarımız var!...Saldırın arkadaşlar, bırakmayın siperleri!.
Bizim öbekten bir kişi kaçar gibi oldu bir an. Tereddüt edip geriye kaçıldı, ama benim zafer umuduyla dolu sözlerimi işitince geri girdi yerine...
(Karşı siperlerden birkaçı yerinden çıkma özgüvenini bulur ve bize doğru saldırıya geçer, ama biz yerdeki inşaat kumlarını nefes almadan ardı ardına sürekli yüzlerine doğru fırlatmaya başlayınca göremeyen gözlerini elleriyle kapatarak dururlar ve bizler delirmiş halde bağıra bağıra kum attıkça en sonunda geri çekilirler. Bu arada birbirimizle boğuşurcasına kenetlendiğimiz durumlarda yaşanır. Ama elimize yeni geçirdiğimiz her bomba, bu sahneyi dağıtıp bizim saldırıları püskürtmemizle sona erer.
Harita7: Geri Çekiliş. Toparlanma sürecimiz Boyunca Düşman Askerleri Ön Savunma Hatlarımızı Çoktan Geçmiş Ve Ana Savunma Hatlarımızı Zorluyorlar. Biz İse Ana Savunma Hatlarımızı Bırakmamaya Çalışarak Uygun Uzaklıkta Mevzilenmeye Çalıştık. Uç Köşede Ben Her Tehlikeyi Göze Alıp Ana Savunma Hattımızı Koruyorum. Bu Hareketim Askerlerimi Yüreklendiriyordu Ve Benim Yakınıma Gelmeleri Yolunda Onları Yüreklendiriyordu.
+Bomba geldiieea! Alın, hemen sende al, tamam şuraya depolayın, depoyu koruyun!
+Saldırııınnn!! Acımayın, Püskürtün onları!
+Ala, Ala, Ala, Ala, Alah! (Bir çocuk gaza gelip çocuk sesiyle mehter marşından aklında kalan nağmeleri çığırır)
+İşte buu! onların siperine saldırın, yıkın heryeri!
(Düşman grubu siperleri terk edip ana yurdun düzlüğüne doğru geri çekilmeye başlar...)
Resim7: Bir Saldırı Anı. Bu Sahne Bir Savaş İçinde Defalarca Kez Tekrarlanır...
-Hayo Hayırr, siperimizi bozamazsınız!
+Siz bizimkileri bozuyordunuz ne haber?
Harita8: Zafere Giden Yol. Beyaz Boşluk Olarak Görülen Geri Çekilme Sonucu Durduğumuz Eski Yerler Ve En Sonunda İlerleyip Durduğumuz Yeni Yerler. Buradaki Hareket Oklarımıza Bakıldığında Bir Merkezde Toplanıp Dağıldıklarını Görebiliriz. İşte Bu Nokta Yeni Cephane Getiren Askerimizin Yığınak Noktasıdır. Burada Ceplerini dolduran Her Asker Saldırıya Geçmeye Başlar. Bu Darbemizle Savaşın İçindeki En Önemli Anlardan Birini de Yaşamış Olduk. Şüphesiz Ki Burada Anlatılan Bu Hareketler Bu Savaşın İçinde Bir Çok Kez Tekrarlandı Ve Ben Sadece Bir Kesitini Alarak Aktarımını Yapıyorum.
(Ama zafer sarhoşluğu ile siperlerimizden çok uzaklaştığımız için bombamız ve saldırı gücümüz azalmıştır. Oyun da bu kadar çabuk bitirilmemelidir... Ana yurda kaçan ve henüz parkın yapılmadığı zamanlar olduğundan yerde bir çok iri çakıltaşı bulan düşman grubu eline ne geçerse bize atmaktadır ve sonunda bizimde başka bir seçeneğimiz kalmaz...)
+Hiiiiiii!, bombamız bitti geri çekilin, nasıl olsa bu çatışmayı biz kazandık! Hemen siperlere geri dönün, onlar yerlerini tam olarak almadan atışa başlayın, toparlanamasınlar!
Savunmaların ve saldırıların bir anda olup bitiverdiği bu anlarda, savaş alanının dışına çıkarak cephane toplayan arkadaş, siperlerimizi ağzına kadar doldurmuştur.
+Aferin sana bu ne böyle oğlum! Nasıl topladın bu kadar taşı sopayı, senin rütbeni yükseltiyorum ve sana savaşın en çalışkan askeri ünvanını veriyorum!...
Yarım saat kadar sonra... Savaş tüm hızı ile sürerken bir ara karşı tarafın atışlarının önce azalıp sonra kesildiğini hissettik. Siperlerdeki hareket durmuştu. Birbirimize ne olduğunu sorarken Düşman grubundan bir ses yükseldi:
-Savaşı Durduruuuun!
Önce anlam veremediğimiz bu sesin önce bir tuzak olduğunu düşündüm ama bir takım konuşma seslerini duyunca bu şüphem, yerini meraka bıraktı. Yavaşça doğrulup uçuruma doğru yürüdüm... Karşı taraftan bir arkadaş meğer evden çağırılmış ve savaşı bırakacağını söylüyordu. Eyvah! oyun bitmiş miydi şimdi?
Hayır, olmamalıydı bu. Hemen oyundan ayrılmaması için bir iki söz zırvaladım ama çocuk kararlıydı. Onlara savaşı bitirirlerse yenilmiş olacaklarını söyledim ve bu sözümle beraber önceden gevşemiş olan düşman çocuklar kendilerini toparladılar. Ama en büyük güçlerinden birisini kaybetmiş oldukları için huysuzlanmaya başlamışlardı. Siperler için ayak oyukları kazan, duvarlar ören bu velet gerçektende grubun önderi gibi birşeydi. Ayaklarını sürüye sürüye savaş alanını terketti...
Evet, cephelerde saplanıp kaldığımızdan ve karşılıklı atışmalarımızda bir üstünlük sağlayamadığımızdan savaşımız saatlerdir bitmek bilmiyordu ama bu durum oyunu sonuçsuz bırakmamıza neden olmamalıydı.
Bunları düşünürken aklıma gelen bir fikir beni yeniden canlandırmıştı.
Ağzıma girmiş olanca kum, dişlerimin arasında çatırdıyordu. Tırnaklarklarım kazmaktan çizilmiş ve iç çamaşırlarıma kadar toza bulanmıştım. Henüz terlememiş olan bıyıklarımda biriken ince kumları yaladıkça, ağzıma çamur tadı çalınıyordu.
Resim8: Bir Savaş Anından Kesit. Düşman Askerlerinin Otlara Ve İplere Tutunup Yaptığı Yükselme Hareketleri Ve Ardından Gelen Atışları da Görünüyor.
Kirpiklerimde duran bir kaç beyaz taş parçacığını elimle ovalayıp atarak, Alın! dedim.
-Adamlarımızdan ikisini size verelim! Bakın! Ordumuzdaki en iyi atıcıdır bu asker, alın! Hatta ötekini de alın!
-Bunu duyan düşman grubu önce ne olduğunu anlamadı ama benim umut dolu bakışlarım ve sözlerim keyiflerinin yerine gelmesini sağladı.
Anlaşma sağlandıktan biraz sonra karşıya geçecek arkadaşın kulağına bir kaç şey fısıldayıp gönderdim.
Savaş yeniden başlamıştı. Tüm hızımızla taş savurmaya devam ediyorduk ama karşı taraftan gelen atışlar oldukça sıska ve seyrek atışlardı. Attığımız dört-beş ataşa karşılık anca bir-iki taş geliyordu isabetli olarak.
Böylece bir beş dakika geçtikten sonra artık bu işten sıkılmıştım. Oyuğumun yanına, kumun hemen üstüne bıraktığım, ucunda bayrak asılı kılıcımı elimle kavrayıp yukarı doğru dikilttim ve olanca gücümle HEEEEEYYYT!' diye bağırdım. Gürültü patırtı arasında duyulmayan sesimi daha da yükselterek bayrağı sağa sola doğru salladım.
Hemen sonra düşman grubundan bir ''Bıraksana Len!!'' sesi gelmiş ve karşıdan gelen atışların hepsi durmuştu. Hiç ara vermeden bizimkilere ''Koşun'' emri verdim ve yerlerimizden tozlar kaldırarak mezarından fırlamış cesetler gibi ayaklanıp uçurum ağzına doğru koşup, ardından yavaşladık.
Manzara acıklıydı.
Karşı tarafa gönderdiğimiz askerlerimiz, kurduğumuz tezgahtan habersiz olan düşmanların yanında savaşırken birden savaşı bırakıp, ellerini kollarını tutup kavramışlardı. Düşmanlar etkisiz hale getirilmişti. Şimdi de yerlerinde çırpınan bu askerleri durdurmaya çalışıyorduk. Düşman askerlerinden birisiyle kargaşanın içinde bir ara göz göze geldik. Bana olan kızgınlığını okuyabiliyordum gözlerinden. Bana bakan asker çırpınmayı kesince diğerleri de durdu. Savaş bitmişti...
Resim9: Harabeler...
Bir oyunla da olsa bu bitmez kısır döngüyü bitirmiş ve savaşın galibi olmuştum.
Ertesi gün gruptan ayrılan çocuğun karşısına geçip ona defalarca bir savaşı kaybettiğini hatırlatıp eğlenmek hoş olacaktı. Yakaladığımız askerleri esir alıp, uyduruk bir sorgulama yeri yaptık ve hiç olmayan şeyleri anlatmaları için onları zorlayıp durduk. En sonunda akşam olduğunun farkına varıp tüm kaslarımın yorgunluğu ve yaşadığım susuzluk içinde esirleri serbest bıraktırdım.
Evlerimize dağıldıktan sonra geride, içi kumla dolmuş oyuk siperler, Yıkılmış bir kaç savunma duvarı ve sonsuzluğa karışacak olan ayak izlerimiz kalmıştı. Eve gittiğimde yine apartman da soyacaktı annem beni tabi ki.
Çamaşırlarımdan dökülen olanca kum, apartmana hoş bir toprak kokusu yaymıştı...
Resim10: Elveda Size Anılar...
YAZI DİZİSİNİN EN BAŞINA GİTMEK İÇİN TIKLA
İlgili sözcükler: ugrasi, blogcu, uğraşı, deney, gözlem, anı, düşün, araştır, öğren, uygula, ev, yapımı, el, yapımı, evde, elde, yap, nasıl, elektrik, elektronik, jeoloji , yer bilimi, kimya, fizik, eğlence, oyun, basit, kolay, model, çalışma, prensibi, savaş, savaşı, oyunu, çocuk, anı, anılar, çocukluk ,90 lar, 80 ler, cephe, mevzi, hat, tarih, tarihi, Türk, osmanlı, mehter, zaferi, barış, antaşma, ,bayrak ,bayrağı, haritası, haritalar, haritaları, savaşçısı ,savaşçı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder