Mahalle İçi Savaşlar -2 (KUM DÜZÜ SAVAŞI-1)

Yazı Dizisinin İlk Kısmını Okumak İçin Tıkla 
Kum düzlüğü savaşı, yazı dizisinin ilk kısmındaki kuşbakışı harita da 1. numaralı olarak gösterilen yerde yapılmıştı. Bu savaştan sonra bugün beni en çok düşündüren şey savaşın taşlarla ve sopalarla yapılmış olmasıydı. Çocukluk cesareti işte. Bugün eline taş alan birisini görsek topuklar kaçarız herhalde...
          
Resim1: Kum Düzlüğünün Yandan Görünüşü. Görüldüğü Üzere Bu Yer, Tepe Eteklerinin Mahalle İçine Sokulduğu Alanın En Uç Noktasında Ve Sonunda Ufak Bir Uçuruma Varılıyor. Bu Uçurumun Varlığı Daha Sonra Bizi Çok Zor Durumlara Düşürecekti...(En Öndeki Görüntü).
Kum düzlüğünde ben ve diğer arkadaşlarım yine her zamanki gibi çeşitli kuyular açıp kendimize yeni oyunlar türetiyorduk. Havanın kavurucu etkisi, öğle vakti geçmiş olduğu için hafifçe kırılmıştı. Açtığımız kuyular o kadar simetrik ve düzgündü ki aklımdan hemen ''siper gibi oldular'' diye bir düşünce geçti. Ne şanslıymışım ki o anda uzaktan bize doğru gelen bir kaç arkadaşımda beni heyecanlandırmaya yetmişti. İşte düşmanda göründü!
Elimde ne varsa yere bırakıp hemen yanlarına koştum ve ''Savaş yapalımmı, yer çok uygun hadi istediğiniz adamı seçin'' gibilerden dolambaçlı bir çok laf ettim. Savaş oyunlarını başlatmak çok zordur.  Savaşta özellikle karşı takıma atmaya çalıştığınız adamlar çok nazlıdır. Annesinin ona yaramazlık yapmaması için ettiği lafları hatırlayıp, giysilerinin yıpranacağını söyleyip, taşlı sopalı bir mücadeleye girmekten kaçınmanın gerektirdiği bakışlarla sizi iyice deliye çevirirlerdi.
  Ama bende yöntem çoktu. Onlara heyecanlı laflar edip iyice çoşturduktan sonra kendi grubumuzun güçsüz olduğundan da yakınıp dururarak acınası bir hava yaratırdım mutlaka.
-Bak oğlum benim adama ya, şu kollara bak nası atsın koca taşı taa karşı tarafa? İş yok benim adamlarımda... (Arkadaşta sinsice sırıtırdı bu arada)
 Böylece düşman grubu olacak bu arkadaşlar nazlı ve çekingen adımlarla savaşın yapılacağı yere doğru yaklaşmaya başladılar. İlk anda sordukları şey onların nereye mevzileneceği oldu doğal olarak. Kum düzlüğüne çıktıklarında ise gördükleri manzara karşısında iştahları kabarmıştı. Açtığımız siperlerde kendilerinin yattığını hayal etmiş olacaklardı ki, hemen orayı sahiplenmeye giriştiler.
-Hayır oğlum burası bizim! Saatlerce uğraştık buraları kazmak için!
-Ohooooldu o zaman biz nerede duracağız siz korunaklarınızı yapmışsınız bile bizede yer verin ohoo zaman?
-Oğlum burada nasıl savaş yapacağız Allah aşkına! Daracık yeri mi paylaşalım şimdi? Oldu, biz yapalım size verelim!
-Taam o zaman savaşmayız bizde, siz bomba attığınızda biz nereye saklanacağız?
Tam o sırada aklıma kum düzünün Ana Bölgeye bakan (İlk haritada var) tarafı geldi. Adam boyu yüksekliğinde bir uçurum olan bu taraf düşman grubu için iyi bir siper olabilrdi. Ayrıca dik bir eğimi olduğundan düşman grubunun bize yapacağı ani hücumları da engelleyebilirdi.
-Bak aklıma ne geldi siz bu tarafa gelin bakın ne kadar yüksek bir siper var, hem bizim siperler kumdan, burası sert topraktan, bakın ne kadar geniş, biz size asla yaklaşamayız!
Çocuklar tav olmaya başlamıştı. Aşağı inip uçurumu gözden geçirdiler... Bir kaç dakika sonra bir çıkıntı aradan sıyrılıp:
-Eee biz nereden bomba atacağız burası çok yüksek siz bizi buranın tepesinden şişlersiniz?
+Olurmu ya öyle şey bakın yumuşak toprakta var burada işte elinize sopayı alıp( Göstererek) şu şekilde vura vura buraya ayak koymak için oyuklar açacaksınız böylece sizde kendi siperinizi açmış olacaksınız. 
 Ve işte sıra en can alıcı harekete gelmişti. Önce gerildim, sonra biraz uzaklaşıp uçuruma doğru koşarak bir sıçrayışta yarısına kadar zıplayıp uçurum kıyısındaki otlara tutundum ve uçurumu aşıp ve tepeye çıktım.
-Bakın! işte bize böyle hücum edeceksiniz!
Ve sonunda tav olmuşlardı... Aklımdan tepeye çıkmaya çalışırken ki şişleyeceğim çocukları geçirmiştim gülerek.
              
Resim2: Şu Adamın Kollarına Bak!... Düşman Tarafını Savaşa Girmesi İçin İkna Etme Çalışmalarımdan Bir Sahne. Kendi Askerlerimin Güçsüz Ve Zayıf Oldukları Düşüncesi, Karşı Tarafa Mutlaka Aktarılmalıydı. (Yutturulmalıydı).

Savaş Hazırlıkları.

 Dibi sert ve ıslak olan inşaat kumuna açtığımız mezar şeklinde siperleri gözden geçirmeye başladık hemen. İşleri hızlandırmalıydık çünkü karşı taraf sopa sallamaktan bıktığı zaman savaş isterdi, istediğini alamazsa da oyun alanını terkederdi.
O anda işin ciddiyetini ve kötülüğünü de kavramıştım:                                           Taşla yapılacak bir savaşta bizler yere yatarak, keklik gibi avlanacaktık ayakta taş atan düşman tarafınca. Siperler arası yakın sayılırdı, düşman grubunun da görünürlüğü biz düzlüğün kör tarafında olduğumuzdan sıfıra yakındı.
 Olamaz! Yan kanadımız da büyük bir açıklık vardı! Düşman siperinin sahip olduğu uçurum, bizim siperimizin sağ kanadını, yerini düzlüğe bırakarak çepeçevre sarıyordu. Düşman, uçurumun dibinden sürüne sürüne sağımıza sızmaya çalışırsa, dik bir şekilde anayurda dönük kazılmış siperlerimizde sağa doğru taş atmak olanaksızlaşacak ve yerimizden o tarafa taş atmak için doğrulduğumuzda sap gibi karşı yönden taşları yiyecektik.
 Düşman bu açığımızı akıl etmediği sürece bu açığımızı onlara hissettirmemeli ve en kısa zamanda sağ arkamızda bir duvar inşa edip korugan haline getirerek karşı yöne gizlice sızmak için de üs olarak kullanmalıydık.
Siperler Kendini Aşıyor.
Kısa bir keşif gezisinden sonra, kendi siperimi daha korunaklı yapmak için gereken araç gereçleri topladım. Kaldırım inşaatından kalmış uzun dikdörtgen ve altıgen beton döşeme taşları, oluklu kartonlar, sivri sopalar, ezilip yayvanlaşmış pet şişeler ve doğayı çöp sanan insanlar tarafından atılmış plastik bir toz küreği ağzı...
Mezarlarımızın(!) baş tarafını korumamız şarttı. Bacağıma yediğim bir taş beni etkilemezdi ama başıma gelen bir taş, savaşı acı bir sonla noktalayabilirdi.
Uzun ve ağır yükseltme taşını el derilerimi soymasına izin vererek zorlanır bir şekilde siperimin baş tarafına dikelttim. Karşı tarafa da aynı şekilde bir taş bulup koydum ve Köprü ayağı şekline gelen bu iki yapının üstüne plastik küreğimi yerleştirdim, uzun oluklu kartonuda bir güzel yerleştirip üstüne de ağırlık yapıcı taşlar koydum ve  kumlarla da bir örtü tabakası yaptım . Daha sonra Bu iki beton ayağın önüne sopaları çapraz şeklinde batırıp sivri taraflarının iki ucuna da dikdörtgen oluklu kartonu geçirip bir güneşlik yaptım. 
Bunları yaparken benim siperimin korunaklığını  görüp savaştan soğumamaları ve  etkili bir savunma yapıp canlarını da korusunlar diye kendi arkadaşlarıma da benzer korunaklar yapmaları için yardım edip öneriler veriyordum. Gerekirse de kendi malzemelerimi bölüştürüp dağıtıyordum.
         Resim3:Koruganlar...
İşte tüm bunlar sürerken olmasından korktuğum bir başka şey başıma geldi. Gün batımı yönünden, sokakları arşınlayan, bizden büyük abiler geliyordu. İçlerinde tanıdık bir iki kişi vardı ama onların da sırıtmalarından başımıza iş açılacağını anlamış gibiydik.                                                                                                             Beklediğimiz gibi bize doğru geldiler. Hemen işimi bıraktım ve arkadaşlara da bırakmaları yönünde emir verdim. Emrimi pek takmayıp kazmaya devam ediyordu birisi. Ama iş işten geçmişti. Kum düzüne ilk ayak basan bizim tanıdıklar olmuştu.
-Ne yapıyorsunuz burada?
+Hiiiç, öylesine kazıyoruz işte oyun oynuyoruz.
-Bunlar ne la?
-Siper yapmışlar kendilerine.
-Savaş mı yapıyonuz len siz hangi ülke oldunuz?
Bu sırada siperlere yaklaşmış ve ayaklarını sağa sola oynatmaya başlamışlardı. Bu, bir yıkım olacağının ilk göstergesiydi her zaman.  Bu olanları izlerken yaptıklarımızı açıklamaya başlamıştım gerilen ortamı yumuşatmaya çalışarak. Bu sırada gelen grubun diğer üyeleri düşman grubu ile sohbete girişmişlerdi.
''Oyun bozuldu'' diye içimden geçirirken çocukların benim yaşımda olan birisi ayağı ile kazdığım siperin duvarını zedelemiş ve bende üstüne doğru giderek bunu yapmamasını söylemiştim. Çocukların yüzlerinin kapkara olmasına, giydiklerine ve pervasızca sırıtmalarına bakılırsa bunlar aşağı mahallelerden gelen serseri magandalardı.                                                                                                             +Yapma! Ben onunla kaç saattir uğraşıyorum biliyor musun?
-Baa ne? kih kih kih.
+Ne yapıyorsun sen ya? Çekil git şuradan! Analarınız gün gün gezip duracaklarına sizin gibileri eğitsinler de bizim gibileri rahatsız etmeyesiniz?
-Sen bizim anamıza mı küfrediyorsun şimdi? Ne demek bu?
+Hayır, şu anda senin yaptığın şey benim emeğime saygısızlık. Ben bununla ne zamandır uğraşıyorum senin gelip yaptığın işmi şimdi? Düpe düz cahillik.               Bu son söylediklerimden sonra çocuk biraz düşünüp tanıdık abilere göz attı. Birisi oturduğu yerden başını bize doğru umursamazca çevirdi. Sonunda ondan beklediğim söz gelmişti:
-Tamam bırak gidelim bozma... 
           
Resim4: Magandalık Irsi Mi? 
Sonra bu serseri grubunun dikkati başka şeylere doğru yönelip bizim düşman grubunun siperine doğru yol aldılar. Bende onların tarafa yönelirken bizim düşman grubundan bana yönelen bir ses yükseldi:
-Sen gelme! Ne yaptığımızı görmeyin!
-Gelme lan! dedi serseri takımından biri de gülerek.
Benim için tehlike geçmemişti henüz ama, daha deminki durumdan iyiydi şu an ki olanlar.
Serseri grubu, aralarında savaşın kimin kazanacağına yönelik bir kaç söz söyleyip kendilerince yorum yaptılar, iki tarafında yaptıkları hakkında karşılaştırmada bulunup sonunda ceplerinden çıkardıkları çekirdekleri çitleye çitleye uzun iskarpinleriyle ana yurdun otluklarını ezerek uzaklaşıp gittiler...
 Bu olaydan sonra bende gerçekten karşı grubun neler yaptığını görmek istemiştim. Bu nedenle yavaşça yanlarına doğru yöneldim ve: Ben sizin siperinize bakayım, sizde bizimkine bakarsınız! diyerek bağırdım. Onlarda bizim cephede neler olduğu üzerine meraklanmış olacaklar ki seslerini çıkarmayıp geriye doğru çekildiler. 
Şaşırmıştım.
Sonradan gelip gruba yeni katılan bir çocuğun atılımı ile bu çocuklar gerçekten iyi bir iş çıkarmışlardı. Uçuruma tırmanmak için oyuklar açmışlar, bolca cephane biriktirmişler, yukarı yükselebilmek için tutanaklar sarkıtmışlar, hatta kendilerine uçurum dibine gizlenme yeri bile yapmışlardı.  ''Acaba hatamı yaptım diye içimden geçirmemiş te değildim. Ama kendi elimle yaptığım siperleri karşıya veremezdim ya... Sıra bizim alana bakmaya gelmişti. Hepsi de sırayla işini bırakıp bizim siperlerin düzenlice kazılmış kuyularına baktılar, son derece sağlam dikilmiş korunakları görüp biraz  isteksizce fikirlerimizi yokladılar ve geri döndüler. O andan sonra görüntü yasağı yeniden gelmişti her iki taraf için.
 Son an ki durumlarından  anladığıma göre bu çocuklar sıkılmaya başlamışlar ve bizim siperlerimizdeki durumu görünce de hayıflanmışlardı.  Bir an önce bu işi bitirmek gerekiyordu. Siperlerin tamamlanmasına yakınlaştığımız sıralarda da zaten karşı taraftan bize doğru yapılan taciz atışları da sıklaşmıştı. Kazma işine dalıp gittiğiniz sırada birden yanınızda patlayan bir taş düşmesi sesiyle irkilebilirdiniz her an. Ve arkasından gelen kikirdeşme sesleri...Ama biz hazırlıklarımızı bu zorluğa rağmen sürdürüyorduk hız kesmeden.
Özellikle son yaptığım yenilik çok ilgi çekiciydi. Saydam pet şişeyi kafa korunağının uç tarafına düzgünce yerleştirip gözetleme camı yapmıştım. Böylece gözlerimde korunmuş oluyordu. 
Son düzenlemeleri yapıyorduk. korunaklarımızı genişlettik ve ıslak toprak kokan soğuk oyuklarımıza boylu boyunca uzanıp rahatsızlık veren yerleri tıraşladık.
           
Resim5: Kullanılacak Olan Bir Kaç Savaş Haritasında, kum Düzü Ve Çevresindeki Belli Başlı Yerler.(Kuş Bakışı) Kum Düzünün Ucu, (Sıklaşan Çizgiler) Uçurumu Göstermektedir.
Bunların olduğu sırada, arkamızdaki susuz vadiye yapılacak olan tiyatro inşaatı kapsamında döşenen ve bize çok yakın olan kaldırımdan bir adam gelip, büyük tepe yönüne gidecekken bir an durup bizi süzdü ve seslendi:
-Ne yapıyorsunuz bakalım burada?
(Haydaa bu da nereden çıktı şimdi? Sakın ola burası belediyenin kumudur bozun üstünde yaptıklarınızı bakalım gibilerden konuşmasın?) 
+Savaş yapacağız amca siper kazıyoruz!
-Savaşmayın, barışın, barış yapın!
+Hayır amca biz savaşacağız!
İnce gözlüklü amca arkasına aldığı kızılımsı güneşle beraber böylece yoluna devam etti. Barış güvercini dedikleri şey bu olsa gerekti:).
-Savaş Başlasın!
 İki taraf arasındaki hazırlıklar bitmek üzereyken karşı gruptan bir ses geldi:
Savaş başlıyooooooo! Ve  ardından bizim tarafa atılan bir taş...''Küt!''
-Hayırrrrr Lan! Daha biz hazırlanmadık!
 Evet, biz siperlerimizi yaparken çok zaman harcamıştık, karşı taraf ise resmen hazıra konmuştu. Bizim gruba emir verip taş, sopa, ne bulurlarsa getirmelerini emir ettim. Bende sarı çakıl taşları toplamak için boş ceplerimle apartman garajlarına daldım. Bu sırada kimsenin bilmediği gizli cephanemden de kılıcımı alıp savaş alanına geri döndüm.
 Artık zamanın geldiğini anlamıştık. Siperlerimize yattık ve arta kalan kartonları sırt ve ayaklarımıza kapatıp, bacaklarımızı da kumlarla örtüp kendimizi iyice yerleştirdik koruganlarımıza.  
Her şeyin hazır olduğunu gördüğümde kendimi toparladım ve yapsammı yapmasam mı gibi hisse kapılmakla beraber emiri verdim:
+Savaş başladıııı!!!
İlk taşı atmamla beraber düşman sipelerinde bir hareketlenme görüldü. Yükselip inen kafalar kendilerine yeni yerler arayıp duruyor ve tekrar tekrar görünüp, yok olup gidiyorlardı.  Bizim siperlerden gelen düzenli bir atışa karşılık olarak düşman korunaklarından da düzensiz bir şekilde atış başlamış ve ilk taşlar bizlere denk gelmeyip etrafımıza düşmüşlerdi.
Bizim bölgenin kumu kızıl doğal toprağa oranla daha tozsuz olduğu için avucuma yerden alabildiğimce kum alıp savurdum karşıya. Yere düşen yüzlerce minik taşların çıtırtısıyla beraber düşman tarafında bir hoşnutsuzluk olduğu da kesindi. Atılan kumlar havada dağılıp saç diplerine doğru yol almış ve elbiselerin içini bile doldurmuştu.
Bizler depoladığımız taşları bir bir sallarken önüme koca bir taşın düştüğünü görüp irkildim bir an için. Taş yere düşer düşmez bir toprak tabakasını etrafına su sıçramasına benzer şekilde sıçratmış ve hızla ilerleyen taş ve kum parçaları benim göz koruyucu pet şişeme, hırçın bir dalganın dalgakıranlara vurması gibi çarpıp Hışşş!! diye bir ses çıkarmıştı. Pet şişe geriye doğru, bende yere doğru gidip irkilmiştim.
          
Resim6: Kafamıza Ve Vücudumuza Yağan Onca Taşa Rağmen, Manzarayı Seyrettiğim Bazı ''Bir Kaç Saniye'' lerden Birisi. Bu Anlar Oyunun Zevkine Vardığım Doruk Noktalarıydı. Ayrıca Savaş İçin Plan Yapmamı Sağlayan Genel Gözlem Anlarıydı da. Arkasına Gizlendiğim Şey Gözlerimi Toz Toprak Sıçramalarından Koruyan Saydam Pet Şişedir.
Tüm bunlar olurken arkadaşlarımın da yaptığı oturaklı atışları görmek beni cesaretlendiriyordu. 
Düşman grubunun elinde bulundurduğu  doğal korunağı kendine yetmiyormuş gibi, uçurum eşiğine ve tepe eteklerine uzanan uzun hat boyunca aralıklarla bizden görerek küçük surlar şeklinde kaldırım taşları ile duvarlar yapmışlardı. Bu duvarlar bizi iyice körleştirdiği için iri taşlarımızla bu duvarları ve çul çaputları yıkmak yolunda atışlarımızı tek yöne doğru sıklaştırmıştık.
-Ohaaaooohaaa o kadar büyük taş atmak yoook, kafamıza gelse noolur biliyomusun?
Ama duvarı yıkmanın başka yolu yoktu.
       
Harita1: İki Tarafında İlk Ve Genel Yerleşme Durumları. (Açık Mavi Bizim, Koyu Mavi Karşı Taraf). Arada Kalan Mor Hat, Bizim Yaptığımız Ön Savunma Hattıydı, Aynı Zamanda Sınırdı. Mavi Renkteki Düzensiz Hat İse Düşmanın Saldırı İçin Kullandığı Uyduruk Duvarlardı. Kırmızı İle İşaretlenmiş Kuvvetler Liderleri Göstermektedir. Doğal Olarak Bizim Grubun Lideri Ve Tek Plan Yapıcısı Bendim. Düşman Grubunda Göze Çarpan İlk Şeyde Birleşmiş Ve Tek Parça Savunma Hatlarının Olmasıdır. Bunun Nedeni Hepsinin Uçurum Dibine Toplanıp Bu Doğal Duvarı Kullanmalarıydı. Bizim Grupta En Ağır Savunma Görevi Benimdi. Hem İleri, Hem Sağ Kanat Hem de Arkamızda Kalan, Küçük Bir Savunma Hattı Olarak Görülen Sonradan Yapılma Arka Hattı. 
Düşman yıkılan karton ve taş siperlerini bir kaç kez onarmaya kalktıysa da kafasını çıkarana taş savurduğumuzu bildiklerinden sonunda pes edip yıkık bir şekilde duran korunakları onarmayı bırakıp gelişigüzel düzensiz siperlerini bıraktılar ve ana savunma hatlarına doğru kaçtılar. Dik uçuruma kazdıkları ayak koyma oyuklarını da yükselmek için ne kadar ustaca kullandıklarını gözden kaçırmamıştım doğal olarak...
 Karşılıklı taş atışları sırasında bizler savaş havasına iyice girmişken sağ tarafımda bir hareketliliğin olduğunu sezdim.
-O da ne? Sağ kanattaki uçurum eşiğinde bir düşman askeri farkında olmadan bize doğru kayarak atış yapmaya başlamıştı sırıtarak. Taş ve eline gelirse ufak sopalar fırlatıyordu. Hemen bir emir vererek tüm atışları bir anda sağ kanada yönlendirdim.
Sağımızdaki asfalt yolda havai fişek patlamasından sonraki çatırdamaları andıran sesler gelmeye başlamıştı.
-''çatır çatır çıt çıt çıt çıt çotanak!!''
Bu hücum, onlarca taşın asfaltta sekmesi sonucu çıkan seslerle beraber püskürtülmüştü. Seken taşların herhangi bir araca fırlamasından korkarak atışı kestirdim.
Ama düşman bir kere sezmişti burayı. Mutlaka bu açığı ilerleyen dakikalarda kendi yararımıza döndürmeliydik.... Ayağımda hissettiğim basınç şoklarından, içine girdiğim kumların bana atılan taşların etkisini emdiği anlaşılıyordu. Bunu düşündüğüm iyi olmuş diye geçirdim içimden.  
Arada sırada düşman yeni bir atağa geçmek hevesi ile bağırıp çağırarak üstümüze doğru çıkıp gelmeye çalışıyordu ama yaptığımız etkili savunma sonucu, ana bölge ile uçurumu birbirine örtü gibi bağlayan tümseklere dağılıp, yeniden korunaklarına dönüyorlardı.
Bizim atağa geçme şansımız yoktu, çünkü sap gibi yere yatık bir durumda yalnızca keskin atışlar yapmakla yetinebiliyorduk.
            
Harita1: Düşmanın Ek Saldırı Duvarları Yok Edilmişti.  
Tüm bu keşmekeş böylece sürüp gidiyordu.
Bir anda başımın üstünde ani ve büyük bir patlama sesi duyarak irkildim ve korkudan ıslak kumun içine siniverdim.
Bir kaç saniye öylece donup kaldıktan sonra ne olduğunu anlamak için oyuğun içinde sürünerek geriye çekildim ve yavaşça doğruldum. Bir de ne göreyim? Başımı koruyan plastik korunak ortadan ikiye çatlamış ve oluklu karton da eğilmişti. Sopalar bir yana hafifçe yatarak bir şeyi engellediklerini belirtircesine yorgunca dikilmeye devam ediyorlardı. Tüm bu yapı, kendi üstünde ağırca bir taşı tutuyordu. Evet! İri bir taş bana doğru atılmış ve bu korunak benim hayatımı kurtarmıştı. Bu sahne karşısında donup kalmıştım.
+Ohoooğluum şuna bak koca taşı kafama attılar korunağım beni nasıl korudu! Şuna bak ikiye ahayrıldı resmen! 
+Bu kadar büyük taş atmayın lan!!!  
Kaybedecek vakit olmadığından bir çırpıda korunağımı düzeltip savaşa naralar atarak devam ettim.
Sağ kanattaki açık, sinirimi gittikçe bozmaya başlamıştı. Bu taraftan bize doğru yapılan hücumlar sıklaşmaya başlamıştı ve en sonunda bizimkilere daha iyi savunma yapmalarını emrederek yerimden ayrıldım ve savaş öncesindeki öngörülerime dayanarak geri sağ kanata yapmış olduğumuz küçük korunağa doğru yönelip savunma durumunu aldım. Bunu gören düşman bana bir iki başarısız atış yapıp dikkatini yeniden ana sığınaklarımıza verdi.
Ama ben kararlıydım. Asfalt yolla bizim bulunduğumuz yükselti arasında kalan bu uçurum dibi yolunu kullanarak düşmana ani bir baskın verecektim!
Benim bu küçük sığınakta sürekli duracağımı sanan düşmanlar,  ana siperimin boşalmasını  fırsat bilip daha da hızlanmışlar ve beni unutmuşlardı. İşte tam zamanıydı. Elime geçirdiğim bombalarla aşağı atladım, yolumu hızlıca ve sessizce alarak düşman siperini solundan çevirmek üzere yol aldım. Ama bir de ne göreyim;
 Benim kullandığım bu yolun sonunu düşman cephanelik olarak kullanıyormuş meğer. Yere düzgünce serilmiş bir çok irili ufaklı taşı görerek şaşkınlığa uğradım. Ve önüme çıkan ilk kişiye bombalarımı fırlattım. Bu arada hatırlatmada yarar var ki önemli vücut bölümlerimize güçlüce taş atmamaya özen gösteriyorduk.  
             
Harita2: Yapılan Atışmalar Sonrası Savaş İçinde Görülen İlk Hamle. Bu Hamleyi Ben Yapmıştım Ve Asıl Amaç Sağ Kanadı Düşmandan Temizlemek, Ard Amaç İse Düşmana Solundan Baskın Verip,  Uçurum Duvarından Uzaklaşmalarını Sağlamak Ve Açığa Çıkmalarının Önünü Açmaktı. Açığa Çıkan Askerler Kolay Hedef Olurdu...
 Düşman, kendi askerini vurduğumu görmesi ile bu dar geçite, üstüme doğru yığılmaya başladı.
Sıkışacağımı hissedince ana sığınaklarımızdan uzak olduğumu da hatırlayıp hemen geri çekilmeye başladım. Bu sırada ayağıma yediğim bir kaç taşın acısını da içime gömmüştüm çoktan.
Geri çekilirken yere serilmiş taşları topladım ve kalanları acele içinde savurduğum tekmelerle dağıtmaya çalıştım. 
-Ya napıyosun yaa bırak onları onlar bizim cephanemiz!
+İyi ya işte, cephaneliğinizi dağıtıyorum!
(Ayağıma sarılarak ve gülerek):
-Bıraksana len!
Meğer bu sırada bizimkiler bu boğuşmayı görüp siperlerini bırakmışlar ve bizi izliyorlarmış. Durumu kavrayınca kendimi tutamadım ve kahkahaları bastım. Bir yandan gülerek bir yandan ayağımla tekmeler atarak yerleri dağıtıyordum. İyice gevşemiş ve işi eğlenceye dökmüştük bu anlarda.
             
Harita3: İlk Hamle Sonrası Oluşan Saldırı Ve Savunma Durumları.( İçbükey Hatlar Saldırıyı, Dış Bükey Hatlar Savunmayı Gösteriyor.) Bu Hamle Sonrası Tüm düşman Grubu Sürü Psikolojisi İle Bana Yüklenmişti. 
 Hemen kendime gelerek ''Beni Koruyuun!'' diye bağırdım bizimkilere. Siperde kalan son adamım da bu sesime kulak vererek bana yardıma koştu. Bu son gelen çocuğu, siperini bırakmaması için uyardım ama, şamatayı gören çatıştığımız noktaya koşuyordu neler olduğunu görmek için.
 Sağ kanattaki uçurumun üstüne dizilmiş askerlerim dar geçitteki düşmanlara taş savurarak beni korudular ve böylece elime aldığım taşlarla geri çekilmeye başladım.
                Harita4: Yetersiz Kalan Saldırı Hareketim Sonucu Zor Duruma Düşmem, Arkadaş Kuvvetlerimin Beni Desteklemesi İçin Mevzilerini Boşaltmaları İle Sonuçlanmıştı. Düşman Grubunu Korkutup Süreceğim Yere, Onları Sağ Kanada Yüklenmelerine Yol Açtım Bir An İçin. Geride Kalan Kuvvetlerim Hem Boğuşmalarımı İzliyor, Hemde Sağ Kanada Yönelen Birisi Olursa Taş Atışı Yapıyorlardı. Yanımdaki Kuvvet İse Saldırılarımı Yaparken Tehdit Atışları İle Benim Yolumu Açıyordu.
Ama bu sırada gördüğüm bir manzara beni deli etti: Son siperinde boşalmasıyla açıkta kalan kum düzü tepeciği topraklarına bir düşman askeri sızmış ve siperlerimizi tekmelemeye, ön savunma duvarımzı yıkıp dökmeye başlamıştı hunharca gülerek.
           
Harita5: Bir Felaket. Haritada Boşluğu Fırsat Bilip Bizim Mevzilerimize Dalıp Çıkan Düşman Kuvvetinin Hareketleri Açıkça Görülüyor. Bu Andan Sonra Toparlanmamız Çok Zor Oldu. Bu Durum, Emirimi Dinlemeyen Tek Bir Askerim Yüzünden Olmuştu. 
3.(SON) KISMI OKUMAK İÇİN TIKLA