Mahalle İçi Savaşlar - 1

                   Mahalle İçi Savaşlar (Öyküleşen Anılar)

                                      1.KISIM

 Mahalle içi savaşlar yazım, bu blogta ki beni en çok etkileyen yazılarımdan birisi olacak belki de. İlkokul-ortaokul çağlarımda düşlerimle yoğurduğum (düş dozunu aşırdığım) kendi dünyamda, heyecanımın zirve yaptığı ve kendimi epeyce kaybettiğim ‘’Mahalle İçi Savaşlar’’ Bazı yönlerden gerçek bir savaşı aratmıyor,  savaşçılık, yılmama, strateji vb. temel erdemleri birebir yaşatabiliyordu. Kuşkusuz o zamanlarda izlediğim  ‘’Gladyatör’’, ondan önceki ‘’Jane D’ark’’, Bir zamanlar Trt’de de gösterilen ’’Kardeşler Takımı’’, ‘’Kurtuluş’’ filmlerinin yanı sıra okuyup dinlediğim Kurtuluş ve Çanakkale Savaşı olayları da bu oyunları oynama ve isteğimizi artıran etkenlerdi. Savaşan tarafların Roma, GökTürk, Osmanlı, İngiliz, Fransız ve Türkiye gibi isimler alması da bu durumun açıkça göstergesiydi. Oyun sırasında nefesim kesilesiye kadar koşmam, yerlerde siper kazmam, sürünmem, gizli görevler yapmam da bu oyunların ayrı bir zevkli yönüydü…

  En minik olduğumuz zamanlarda yaptığımız savaşlar genelde apartman bloklarının aralarında yapılan ‘’canlandırma’’ savaşlarıydı. Yani oyuna kim katılırsa evinden bir oyuncak silah alırdı, eğer bulamazsa tüfeğe ve tabancaya benzeyen ağaç dalı gibi şeylerden kendine oyuncak bir silah yapıverirdi. Taraflar kolayca seçiliverirdi ve ‘’dan, dan’’,’’Güm!’’,’’takır takır’’,’’Puaaa!’’ gibi seslerle hayal ürünü kurşunlar saçılırdı her yere. Unutmadan, pimi çekilerek karşı yöne atılan bir kozalakta en iyi el bombalarımızdan birisiydi. İşin gülünç yanı el bombası attığımız kişi düşman da olsa, eğer ölmezse onu uyarırdık ve ölmesi gerektiğini kızgın bir şekilde söylerdik. Oyunbozanlık yapmak istenmeyen bir şeydi sonuçta.

Olurda kaderin bir cilvesiyle vurulursak romantik bir ‘’Aaaa!!’’ sesiyle yavaşça yere yıkılırdık ve yanımızda bizden birisi varsa ona intikam alması yönündeki son sözlerimizi söyleyip öylece uzanırdık yere. Ama nasıl oluyorsa işte, cebimizden bir şeyler çıkarıp kendimizin veya arkadaşımızın yarasını iyileştirip yeniden oyunu sürdürürdük…

 Bu oyunlardan sonra, büyüdükçe daha doğal işleyen kurgular içinde savaşlarımızı sürdürdük. İşte bu oyunlardan hatırımda en çok yer etmiş olanları öyküleştirerek aktaracağım. Ama bilinmesini isterim ki savaş oyunu anılarından çok o günleri, o yerleri ve eski mahallemizi anmanın daha ayrı bir tadı olacak benim için.

GENEL HAREKET ALANLARI

                               

Resim1: Önemli Savaşların Yapıldığı Alanın Uydu Destekli Genel Görünümü Ve Belli Başlı Yerler. Bu Harita, Alanlarımızın Çoğunun İnşaat Nedeni ile Bozulmasından Sonra Çekilmiş.   

 Savaşları yaptığımız alanın tamamı, aslında şehrin en büyük tepesinin batı ucuna kurulmuş olan mahallenin son evlerinin olduğu yerlerde yapılıyordu. Bugünlerde bu evlerin ötesine kurulmuş yeni kooperatif binaları, biz çocukların zihninde ''Ürkütücü Yerler'' olarak kalan ve çoban köpeklerinin fink attığı düzlükleri çoktan doldurmuş bile...
 Tipik Anadolu bozkır iklimini, yükseltisi nedeni ile en sert şekilde açığa vuran bu yer, yazın kavuran sıcaklarıyla, kışın keskin esen tipi esintileriyle gerçek bir karasal iklim bölgesiydi.  Küçük bacaklarımız yağmur sularının yüzlerce yılda yararak açtığı girintili çıkıntılı kireç taşlı tepenin eteklerinde,  yaban çalılarının arasında kaybolup gidiyordu.
Ama kılıcımız dik ve savaşçı ruhumuz canlıydı...  
Önemli Yerler.

Kum Düzü Tepeciği:  Bu düzlük ''B'' bloğunun kuzey batı yüzünün tam karşısında bulunan ve ''Ana Bölge'' ye bakan kısımdaki yüksekliği bir adam boyu olan, tersi kısmı ise Susuz Vadi ye doğru azalan ve sonunda sıfırlanan bir yükseltiydi. Arada kalan düzlük ise belediyenin bolca döktüğü ama hiç kullanmadığı için biz çocuklarca oynanarak zamanla düzlüğe yayılan bir deniz kumu yığınından başka birşey değildi.  Bu deniz kumunun oyulabilecek sertlikte olması, bizim savaşlarımız ve oyunlarımız için paha biçilmez bir değerdeydi. Bu düzlük daha sonra acımasız dozer dişleri altında yok olup, park inşaatına yem oldu... Bugün kelleşmiş bir çim örtüsünden başka birşey değildir.

''Çam ormanından inmişsen, Suzuz vadi yi geçmişsen, ve Kum Düzü ne ayağını bastıysan, ana yurda varmışsın demektir''...

Yeşil Taş: B ve A bloklarının altındaki apartmanların garaj yeri olarak kullandığı, yeşil ve iri bir çakıl taşının zemine serilmesi sonucu oluşmuş geniş bir alan. Bu alanda serilen taşın etkisiyle hiç bir ot bitmezdi ve yazın güneş altında bu garajı boydan boya geçmek, bir çölü geçmeye benzerdi.  Ama Susuz vadi kadar da ürkütücü değildi...

Dinazor Yumurtalığı: Kireç taşı oluşumlarıyla kaplı olan Büyük Tepe nin, belkide en ilginç ürününün olduğu bölge. Burada her yönden dinozor yumurtasını andıran kusursuz denilebilecek küresellikte kireç taşları vardı. Bu taşlar kesildiğinde ortalarından çeperine doğru yıldızıl çizgiler uzanıyordu.  İlk taşındığımız yıllarda yaşlı bir komşumuz beni bu taşlarla epeyce kandırmıştı.

Kurukafa Geçidi: Elektrik tasarrufu adına yapılan ve sokakları karanlığa boğan ''Bir sokak lambası yanıyorsa ötekisi sönmelidir'' uygulaması sonucu ad bulmuş sokağın ismi. Karanlığa gömülen sokak, zaten ıssız bir tepenin yamacında bulunan oyun alanlarımıza yeni birisini daha eklemişti. Kimsenin akşamları yürümediği bu sokağı, saklambaç oyunlarında benim başarı ile kullandığımı gören yakın arkadaşlarım ''Kuru Kafa''  geçidi adını da beğenmişlerdi.

Hayaletler Galerisi: Kuru Kafa geçidiyle B bloğunun arasında kalan üçgensel alan. Burada bulunan çalılıklar ve ağaçlar, geceleri birer  kuyu gibi gözüktüğünden bu adı almıştı. Burası aynı zamanda benim ''Gizli Cephane'' mi saklıyordu.        

Uzun Çam ve Kuyu Ormanı: Bu alanlar bizim sık gitmeye korktuğumuz, bir kaç defa keşif gezileri sırasında serserilerin kovalaması sonucu ölesiye kadar kaçtığımız, ayaklarımızı şiddetle titreten bir yerdi. Uzun Çam, arada bir kulüp olarak kullandığımız ormanın açık taraflarında ki en uzun tırmanılabilir çam ağacıydı. Kuytu Orman ise bütün tepe yarıklarının ortasında kalmış, Uzun Çam ın epey ilerisinde ağaçlıklarla gizlenmiş ve kimin yaptığını bilmediğimiz bir barınağın olduğu yerdi. Büyük olasılıkla bir serseri yuvasıydı. Oraya gidenler arasında hoş hikayelerle dönen pek olmazdı.(Olasılıkla hepsi de uyduruk hikayelerdi). Bugün bile ürkerek anarım.

Issız Yamaçlar: Tepenin güney doğu yüzü. Çorak,  bir kaç lezzetli erik ağacının bulunduğu, büyük abilerimizin patates közleme ocakları yaptığı ana yola bakan az eğimli yamaçlar.

Ana Bölge: Adı üstünde olan bölgemiz. Bu bölgede karargah olarak kullandığımız ve bir gemi olduğunu hayal ettiğimiz, tahtadan, yükseltilmiş küçük bir zemin de vardı . Önceleri yabani çalıların, yılanların ve kaplumbağaların yuvası iken, yapılan park sonucu liseli aşıkların ve arkadaş öbeklerinin dedikodu merkezi oldu.  Zaten büyümüştük buranın böyle olduğu zamanlar... 

             

 Resim2:Ana Bölgenin Park Yapıldıktan Sonra ki Görünümünden Ufak Bir Kesit.

''Suyu serindir ana yurdun, korunağı boldur ana yurdun, bir oyun istersen ondan eğer, vereceği çoktur ana yurdun... ''

Yangın Yolu: Yeniden üstünden geçilmesi sonucu iyice derinleşen toprak  yol. Bu yol derinleştirilmeden önce kışları büyük tepenin zirvesinden, tiyatronun sonuna kadar son hızla kayardık poşetlerimizle. Koca tepeyi ortadan yardığı için Lanetle anıyorum kendisini.   

Eski Sususuz Vadi (Ölü Vadi): Derin bir çukurluk alan. Burada köpek ölülerine ve hayvan kemiklerine de denk gelmeniz mümkündü arada sırada. Yazın buraya girdiğinizde yürümenizi zorlaştıran çalılıkların yanı sıra yağmur sularının sürükleyip getirdiği kumların oluşturduğu ince kum yığını düzlükleri de vardı. Buradan, iyi bir tırmanış gerektirdiğinden ve eğer susuz da kalmışsanız yorgunluktan hiç çıkmamayı bile düşünebilirdiniz. Keşif gezilerinde bizi en çok zorlayan yerlerden birisiydi burası. Kızıl toprağın üstündeki kuru ve sık sarı otlar, kışın kalın bir karla kaplandığından buraya kışın girmek daha da yorucuydu. Baharda eriyen karların toprağı balçığa dönüştürmesiyse ayrı bir zorluktu. Bu bölge tiyatro inşaatının merkez noktası olduğundan inşaatın başlamasıyla birlikte yok olup gitti... 

Dik Yamaçlar: Erozyon nedeni ile tepenin paramparça olmuş etekleri. Burada başlı başına tam 4 tepecik vardı. Bu tepeciklerden birinden de maden çıkarıyordum. Evet, gerçek bir maden. Kahverengi-saydam kristal toplarını çıkarmak için çok uğraşıyordum ama değiyordu buna. Daha sonradan bu mineralin süs eşyalarında kullanıldığını ve gıda sanayisinde mineral katkı olarak ta işe yaradığını öğrendim. Park inşaatı sırasında bu tepecik tümüyle traşlandı. İlk ikinci tepeciğe oturup yıldırımları seyretmem de ayrı bir zevkimdi.Dik yamaçların en üstünde duvar şeklinde ani bir çıkıntı da boylu boyunca tepeyi izliyordu.
 Elbette ki bu alanlar her zaman böyle zorlu yerler değildi. Her bahar gelişinde açan kardelenler, uçuşan kelebekler ve böcekler, Tepeden akan suların yer altından fışkırdığı küçük delikler, yüksek bir yer olmasından kaynaklanan tertemiz hava ve ılık esintili tepecikler insanın içine hiç çıkmamak üzere işliyordu. Ayrıca bir termos çay alıp istediğiniz bir ağacın gölgesinde arkadaşlarınızla hoş sohbetler edebilirdiniz.  

FRANPİYUS

Savaşan biriysek bir devletimizin de olması gerekmez miydi? Üstüne benimseyip bu kadar isim koyduğumuz yerlerin olması da benim aklıma işte bu düşünceyi getirmişti. Arkadaşlarımızın savaşmadan önce aldığı ülke isimleri hep alıntı isimlerdi. Hayır! Bizim devletimiz kendi adlandırdığımız ve özel bir bayrağı olan devlet olmalıydı. Bu düşünceden sonra sıra, isim bulmaya gelmişti yeni devletimize. Oturdum, düşündüm, o zaman ki ilgi duyduğum tarihi olaylardan ve devletlerden isimler sıraladım aklıma.
 En sonunda da ''Franpiyus'' ismi hoşuma gitti. Bu uydurma isim Roma imparatorluğundaki bir takım isimleri de anımsattığı için pek hoşuma gitmişti. İşte bize gereken ismi bulmuştum...

Bağımsızlık Alametleri...

 Artık bir devlet kurmak istediğime göre, bu devletin bir bayrağı da olması gerekirdi. Bu bayrak gerçekte var olan hiçbir devletin bayrağına benzememeliydi ki, isimden dolayı Romayı çağrıştıran adımızın benzersizlik arayışımıza düşürdüğü gölgeyi özgün bir bayrakla kapatalım... Bir oturuşta kolay ve özgün bir şekil çıkartıverdim...Aslında bu şekil okul sıralarında ders dinlemekten beynimin çorbaya döndüğü anlarda silgime kutsal bir işaretmiş gibi kazıdığım ve bu silgiyle oyunlar oynadığım zamanlardan kalma bir baklava benzeri imgeden başka birşey değildi.
                     

Resim3: Franpiyus Bayrağı. Yeşil Ve Siyah Bol Bulunan Bir Renkti.

Bağımsızlığın Bir Diğer Alameti...

Ekonomik açıdan bağımsız olmak ülkeler arasında önemli bir güç göstergesi olacaksa, bizimde o zaman kendi paramız olmalıydı.  Küçük yaşlarımda para taklidi yapmayı çok sevdiğimden bu iş te, beni pek zorlamayacak gibi duruyordu. Öyle ki dakikalarca masa başında kendi tasarlayıp çizdiğim paraları babama verip iş yerinde onlarca miktarda olacak şekilde fotokopi ile zorla çoğalttırıp keserdim ve çekmecemde gerçek paraymışçasına özenle saklardım. Belli başlıca kullandığım para birimi ''Neron'' du. Evet, şu bildiğimiz Romayı yakan imparator-şair Neron... Bu ismi kullanmamın başlıca nedeni ''Neron'' kişisinin güldürücü bir etki yaratması ve Hababam Sınıfı filmi ile herkesçe bilinmesiydi. Sonuçta eğlenmiyor muydum? O zaman bu da kabul edilmiştir: Paramız ''Neron'' dur!... Hemen Kağıt ve bozuk para görünümünde paralar hazırlayıp çoğalttım ve bütün arkadaşları ''Blok Sınırı'' bölgesinde toplayıp yüksekçe bir yere çıktım ve dağıtımı gerçekleştirdim. Doğal olarak rütbesi en yüksek olan arkadaşlara fazlaca dağıttım...Bu paralarla taso ve benzeri oyun gereçlerinin değiş tokuşundan tutun da, savaşlarda ödül vermeye kadar bir çok şeyde kullandırmayı düşünüyordum. Bu arada vezirimi, binbaşımı, generallerimi ve piyadelerimi de bana olan yakınlık derecelerine göre belirlemiştim arkadaşlar arasından. 

           

Resim4:  Neron Birimli Paramızın Genel Görünümü Böyle Bir Şeydi. Bu Parayı Dağıtmamdan Bir Hafta Sonra Tüm Kopyalarının Ortadan Kalkması Benim İçin Üzücüydü.  Paranın Üstündeki Yazılar Ve Resimler Uydurma Ürünlerdi Ama Etkileyiciydi. Bu Paralarda Dikkat Çekici Noktalardan Biriside Sahteciliğe karşı önlem olarak yaptığım İşaretlerdi. Parayı Güneşe Tuttuğunuz Zaman Sol Taraftaki Dairenin İçindeki Yarım Harfler Arka Yüzdeki İşaretlerle Birleşip Tamamlanırdı.

...-Tamam o zaman savaş başlasın!
-Hayır daha isimlerimizi koymadık!
-Tamam biz Almanyayız!
-Bizde Osmanlı.
-Osmanlı biziz oğlum siz İngiltere olun.
-Peki siz ne olacaksınız?
-FRANPİYUS.
-He? Tamam Fransa.
-Fransa değil be, Franpiyus! 
-Tamam siz piyus olun.
-Franpiyus ya!
-...Tamam işte siz ''o'' olun.
-Biz bağımsız bir devletiz bak bayrağımız da var.
-E hani sizin marşınız? Bağımsız devletin marşı da olur.
-(He lan unuttuk onu yav. Hay aksi iş müziğe geldi dayandı. Buluruz şöyle marş havasında birşey bir ara. Ama şu çocuğa ne cevap vermek gerek şimdi?) ''Bizim marşımız yok bayrağımız yeter bize! Marşımızda vardı da aslında unuttuk.
-(Kime yutturuyorsun yavrum sen onu?).


                

Resim3: Bayrağımız Zor  Da Olsa Göndere ''Geçirildi!''...

-Al şu bayrağı sopaya geçir!
-Nasıl bağlayacam bunu hani ip falan yok?
-Ya işte geçiriver arkadan rulo yap geçir sopaya...
5 dakika sonra...
-Yahu olmadı bu?
-Ya ayarla işte bir şekilde del iki tarafını tak sopaya!
-...?
-Tamam ver ben yaparım sen siperi kazmaya devam et...(Hakikaten lan kağıt yırtılmış şimdiden nasıl geçecek bu meret sopaya?)
5 dakika sonra A4 kağıdına kuru boya ile çizilmiş bayrak, yarısı yırtık bir şekilde sopaya geçirilmiştir ama bu da olsundur, ''savaşta yırtılmış gururlu bayrak'' görüntüsü veriyor. Keşke bayrağın öteki tarafına da şekil çizseydim be...Bembeyaz kaldı üşengeçliğimden.
                   1.KISMIN SONU
2.KISIM-KUM DÜZÜ SAVAŞI İÇİN TIKLA
İlgili sözcükler: ugrasi, blogcu, uğraşı, deney, gözlem, anı, düşün, araştır, öğren, uygula, ev, yapımı, el, yapımı, evde, elde, yap, nasıl, elektrik, elektronik, jeoloji , yer bilimi, kimya, fizik, eğlence, oyun, basit, kolay, model, çalışma, prensibi, savaş, savaşı,  oyunu, çocuk, anı, anılar, çocukluk ,90 lar, 80 ler, cephe, mevzi, hat, tarih, tarihi, Türk, osmanlı, mehter, zaferi, barış, antaşma, ,bayrak ,bayrağı, haritası, haritalar, haritaları, savaşçısı ,savaşçı