Bastıbacaklığın şeytani yönlerinden biriside arkadaşları faka bastırmaktı…
Bunun için uygulanan yöntemlerin arasında da tuzak kurmakta mutlaka olmalıydı elbette.
Toprakla, çamurla, suyla saatlerce aylarca uğraşınca da bu güzel üçlünün bazı numaralarını da öğreniyordunuz doğal olarak. Çamura her kıvamı verip tutturmakta ayrı beceri işi idi.
Örneğin çamurunuz yeteri kadar ince kumdan oluşmamışsa veya suyunu ayarlayamamışsanız kurumaya başladığı zaman mutlaka çatlar. Ama onu gölgede kurutup suyunu kumunu doğruca ayarlamışsanız taştan farkı kalmaz.
Ama toprakla suyun karıştığı öyle bir güzel oran vardır ki o oranı tutturduğunuzda değmeyin keyfinize.
Önce toprağa bir çukur açardık, daha sonra içini güzelce taşsız toprakla doldururduk. Yalnız burada kullanılan kum (veya toprak) inşaat kumu gibi kumlar olmamalıdır.
Daha sonra bu kumun üzerine bolca su dökülür, aynı zamanda bir sopa ile karıştırılmaya başlanır. Çamurun içinde kuru taneler kalmamalıdır.
Gelelim kıvamına. Şöyle diyelim; Sopayı çamura daldırıp çıkardığınızda sopanın üstündeki çamur akmalı, üstüne su döktüğünüzde artık çamur suya doymuş olalı ve içine emmemelidir. Ve en önemlisi çamurun üstüne kuru kum attığınızda kum ıslanmadan öylece kalmalıdır.
Eğer bu kıvamda bir çamur tutturduysanız şimdi bu çamurun üzerine güzelce kuru kumunuzu ıslak çamur hiç gözükmeyene kadar serpin… Çukurunuzun üstü toprakla aynı seviyede kalmalıdır, Ne alçak ne yüksek.
Çukurun çevresini temizleyin, sanki hiç orada uğraşılmamış görüntüsü yaratın, yeni serptiğiniz kumun üstüne küçük taşları, sopaları gelişi güzel serpin.
Oradan geçen zavallı arkadaşınızın, çukura ayağı veya bisikleti gömülmeden önce gördüğü tek şey hiçbir şey olacaktır. Çünkü içi iğrenç bir kıvamdaki çamurla dolu kuyunuzun üstü normal bir toprakla örtülüdür.
Bunu kaç arkadaşa yaptığımı hatırlamam, ama işin önemli ve eğlenceli bir yanıda, çukurdan sizinde haberinizin olmadığı izlenimi yaratmak…
Yaramazdık yahu…
Bunun için uygulanan yöntemlerin arasında da tuzak kurmakta mutlaka olmalıydı elbette.
Toprakla, çamurla, suyla saatlerce aylarca uğraşınca da bu güzel üçlünün bazı numaralarını da öğreniyordunuz doğal olarak. Çamura her kıvamı verip tutturmakta ayrı beceri işi idi.
Örneğin çamurunuz yeteri kadar ince kumdan oluşmamışsa veya suyunu ayarlayamamışsanız kurumaya başladığı zaman mutlaka çatlar. Ama onu gölgede kurutup suyunu kumunu doğruca ayarlamışsanız taştan farkı kalmaz.
Ama toprakla suyun karıştığı öyle bir güzel oran vardır ki o oranı tutturduğunuzda değmeyin keyfinize.
Önce toprağa bir çukur açardık, daha sonra içini güzelce taşsız toprakla doldururduk. Yalnız burada kullanılan kum (veya toprak) inşaat kumu gibi kumlar olmamalıdır.
Daha sonra bu kumun üzerine bolca su dökülür, aynı zamanda bir sopa ile karıştırılmaya başlanır. Çamurun içinde kuru taneler kalmamalıdır.
Gelelim kıvamına. Şöyle diyelim; Sopayı çamura daldırıp çıkardığınızda sopanın üstündeki çamur akmalı, üstüne su döktüğünüzde artık çamur suya doymuş olalı ve içine emmemelidir. Ve en önemlisi çamurun üstüne kuru kum attığınızda kum ıslanmadan öylece kalmalıdır.
Eğer bu kıvamda bir çamur tutturduysanız şimdi bu çamurun üzerine güzelce kuru kumunuzu ıslak çamur hiç gözükmeyene kadar serpin… Çukurunuzun üstü toprakla aynı seviyede kalmalıdır, Ne alçak ne yüksek.
Çukurun çevresini temizleyin, sanki hiç orada uğraşılmamış görüntüsü yaratın, yeni serptiğiniz kumun üstüne küçük taşları, sopaları gelişi güzel serpin.
Oradan geçen zavallı arkadaşınızın, çukura ayağı veya bisikleti gömülmeden önce gördüğü tek şey hiçbir şey olacaktır. Çünkü içi iğrenç bir kıvamdaki çamurla dolu kuyunuzun üstü normal bir toprakla örtülüdür.
Bunu kaç arkadaşa yaptığımı hatırlamam, ama işin önemli ve eğlenceli bir yanıda, çukurdan sizinde haberinizin olmadığı izlenimi yaratmak…
Yaramazdık yahu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder